Strona:Przybłęda Boży.djvu/035

kojarzy się z dotkliwą reminiscencją trumny matczynej. Oczy się mrużą... tak ją tu wynosili... ale w dół — a teraz: pod górę.
 Już są.
 Boże wielki!
 Gdzie? Dokąd? Z trumny robi się fortepian. Prawdziwy, ciemnozłoty jak z bronzu, nowiuteńki.
 Od kogo? (Fortepian...!)
 Pan jeden młody kupił, a mówił, że od księcia elektora... Dla nadwornego muzykanta pana Ludwika van Beethovena... Hrabiowski miał na palcu herb...
 Odchodzą.
 Stare, żółte, kochane pudło dziada Ludwika w dalszy poszło kąt — nowiuteńki łaskawca rozpanoszył się aż miło. — — —
 Waldstein!
 Ten złoty łotr fortepian mi przysłał!! —
 A gdy się go spotkało:
 — Słuchaj! Skąd to?
 Miesza się tak wyraźnie, że już wiem.
 — Co? Fortepian? Nic... nie wiem. Nie ściskaj mnie tak!
 I odchodzę zbolały, szczęśliwy, zły. I pędzę do nowiutkiego tronu mego.
 Jak tu się gniewać na tego Ferdynanda?
 Czy te dziwne ostatnie łaski elektora, te nieprzewidziane gratyfikacje, te honorarja dodatkowe — czy to... czy to...?
 Takiż miałby to być łgarz wierutny?
 Tego samego wieczora, gdy ojciec w szynku był, na nieskalanej, anielskiej drabinie Jakóbowej przeczystych klawiszów przez dobre dwie godziny wyczyniałem tak dzikie szaleństwa, że mi się zbiegowisko pod oknami zleciało i byłem potem zły sam na siebie.
 Smutna pani na pewnoby się gniewała, te znowu jestem narowisty.