Strona:Przybłęda Boży.djvu/305

 Dnia 19 marca roku 1823 czysto skopjowaną partyturę Mszy d-dur wręczył Beethoven arcybiskupowi ołomunieckiemu. Pertraktacje o jej wydanie, które nawiązane zostały z różnymi nakładcami jeszcze w czasie pisania dzieła, dotąd nie zaznaczyły się żadną konkretną umową. Za cudzą poradą rozesłał autor listy subskrypcyjne do dworów europejskich oraz możniejszych mecenasów i towarzystw. Cena skopjowanej partytury oznaczona była w sumie pięćdziesięciu dukatów. Wynikiem subskrypcji była sprzedaż dziesięciu egzemplarzy, skutek był zatem nad wyru skromny. Z panujących nabyli Mszę jedynie królowie: francuski, duński, pruski i saski, poza tem car rosyjski i wielcy książęta Toskany i Hessen-Darmstadt; na ostatnie trzy odpisy złożyli się: towarzystwo św. Cecylji w Frankfurcie, oraz książęta Golicyn i Radziwiłł. Król francuski przysłał poza tem rzadki dar, złoty medal z wyrytą dedykacją. Całą Mszę wykonano za życia twórcy raz tylko, w Petersburgu. On sam był obecny na koncercie w Wiedniu, gdzie zrealizowano trzy części dzieła. Był obecny, ale nie słyszał. Prawo publikacji sprzedał wreszcie wiosną 1824 roku wydawcy Schottowi w Moguncji za honorarjum tysiąca guldenów. Ale wydrukowanej Mszy nie ujrzał: umierał w tym miesiącu, kiedy sztychowano ostatnie arkusze.

Po trzyletnim odpoczynku „Fidelia“ opera wiedeńska przystąpiła do pracy nad jego wznowieniem. Beethoven w październiku 1822 roku w czasie uroczystości otwarcia „Josephstädter Theater“ dyrygował swoją znakomitą, na ten dzień z „Ruin Ateńskich“