Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/111

 — Jesteś nędznym mówcą — poprawił król.
 — Powstań — dodał, zwracając się do kapelusznika.
 Biedak zerwał się z ziemi i zwróciwszy się do królowej, która odczytywała listę śpiewaków nieodbytego koncertu, zapytał:
 — Możebym mógł skończyć herbatę?
 — Możesz — odparł król i świadek opuścił sąd, nie nałożywszy nawet butów na nogi.
 — A ściąć mu tam głowę niezwłocznie! — zawołała królowa.
 Lecz kapelusznik znikł, zanim woźny zdążył dojść do drzwi.
 — Zawołać następnego świadka! — rzekł król.
 Następnym świadkiem była kucharka księżnej. Gdy się ukazała, obecni zaraz kichać poczęli.
 Król spojrzał z niepokojem na białego królika, on zaś rzekł zcicha:
 — Wasza królewska mość musi dokładnie zbadać tego świadka.
 — No, jeżeli muszę, to muszę — rzekł król melancholijnym tonem, założywszy ręce na piersi, przyczem spoglądał na kucharkę tak natarczywie, iż omal, że mu oczy na wierzch nie wylazły, wreszcie zapytał:
 — Z czego robią się torciki?
 — Po największej części z pieprzu — odparła kucharka.