Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/114

 Sędziowie właśnie gotowali się do zanotowania tych słów na tabliczkach, gdy biały królik przerwał:
 — Nieważne! naturalnie tak myślałeś najjaśniejszy panie?
 I skłonił się uniżenie przed władcą, przesyłając mu jednocześnie znaczące spojrzenia.
 — Nieważne, naturalnie — powiedział pośpiesznie król i zcicha powtarzał — ważne, nieważne, ważne, nieważne — jak gdyby probując, które słowo brzmi lepiej.
 Część zatem przysięgłych zapisała wyraz «ważne», pozostali zaś — «nieważne».
 — Proszę o ciszę! — zawołał król, który dotąd pilnie kreślił w swoim notesie.
 Poczem zaczął odczytywać z leżącej przed nim księgi:
 — Paragraf czterdziesty drugi. Osoby wzrostem swoim przenoszące kilometr, winny opuścić salę sądową.
 Wszyscy spojrzeli na Alinkę.
 — Przecież nie jestem tak wysoką — broniła się dziewczynka.
 — Jesteś! — rzekł król.
 — Dosięgasz dwóch kilometrów nieledwie! — wołała królowa.
 — Nie wyjdę jednak stąd, nie jest to bowiem obowiązujące rozporządzenie.