Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/115

 — Przepraszam, paragraf ten datuje z czasów bardzo dawnych — upierał się król.
 W takim razie oznaczony byłby numerem pierwszym — rozumowała panienka.
 Król zbladł i szybko zamknął notes.
 — Wydajcie wyrok! — rzekł do przysięgłych głosem cichym i drżącym.
 — Są jeszcze pewne dowody do rozpatrzenia, proszę waszej królewskiej mości — zawołał biały królik, podskakując pośpiesznie. — Oto pismo, które znaleziono w tej chwili.
 — Co zawiera? — zapytała królowa.
 — Nie otworzyłem go jeszcze — rzekł biały królik — lecz zdaje się, że jest to list pisany przez więźnia do — do kogoś.
 — No naturalnie do kogoś, o ile nie jest pisane do nikogo — dorzucił król — co, jak wiadomo, się nie praktykuje.
 — Jaki jest adres? — zapytał jeden z przysięgłych.
 — Niema go zgoła — odparł biały królik — z zewnątrz bowiem papier jest czysty. — To mówiąc rozwinął arkusz, dodając:
 — To wcale nie list, to są jakieś rymy.
 — Ja tego nie pisałem — odezwał się nagle walet Kier — oni gotowi wmówić waszej królewskiej mości, że to ja, bo kartka jest niepodpisana.
 — Żeś jej nie podcyfrował, to widocznie knułeś jakieś niegodziwości, inaczej nakreślił-