Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/34

 — Któż to jest Dina, jeżeli wolno wiedzieć? — zapytała papuga.
 Gotowa zawsze do rozmowy, gdy chodziło o ulubienicę, Alinka odrzekła:
 — Dina, to moja kotka! Ach miłe to nad wyraz zwierzątko, a takie zręczne, takie sprawne! Pochwycić myszkę, to dla niej bagatelka, a ptaszki w lot chwyta i chrupie je, zanim się kto spostrzeże!
 Ta przemowa sprawiła istną sensację wśród zebranych. Część ptactwa odfrunęła natychmiast, a jakaś stara sroka nastroszyła piórka, mówiąc:
 — Muszę już pójść do domu, powietrze wieczorne zaszkodzi mi niechybnie.
 Kanarek zaś drżącym głosem nawoływał swoje pisklęta:
 — Chodźcie, chodźcie, maleństwa! już wielki czas, abyście się do snu pokładły!
 Wszyscy, pod rozlicznemi pozorami, zabrali się do odwrotu. Alinka pozostała sama.
 — Niepotrzebnie wspomniałam Dinę — pomyślała ze smutkiem, nikt bo jej tutaj nie lubi. Co do mnie, jestem pewną, że to najlepsze stworzenie pod słońcem.
 — O droga moja Dino, wątpię, czy się już kiedykolwiek zobaczymy!
 I biedne dziecko znowu zaczęło płakać.