Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/39

 — Obejdę naokoło i dostanę się przez okno — rzekł królik głośno.
 — To ci się nie uda — pomyślała Alinka. Czekała, aż zmiarkowała, iż królik jest pod oknem, poczem zrobiła ręką ruch w powietrzu.
 Nie uchwyciła nic co prawda, usłyszała jedynie drobny pisk oraz brzęk tłuczonego szkła, a uszu jej dobiegła rozmowa.
 — Pat, pat — gdzie jesteś?
 Głosik zaś, którego dotąd nie słyszała, odpowiedział.
 — Jestem tutaj, układam jabłka na zimę.
 — Lepiej pomógłbyś mi wydostać się stąd.
 Poczem nastąpił ponowny brzęk tłuczonego szkła.
 — A teraz powiedz mi, kto tam jest w oknie?
 — To jest ręka, na honor!
 — Ręka, o dudku, któż widział rękę takich rozmiarów. Wszak zapełnia całe okno.
 — Nie przeczę, jednak jest to ręka — powtórzył głosik piskliwy.
 — Być może, w każdym razie jest ona tam zbyteczną, więc usuń ją, proszę.
 — Kiedy nie mogę, nie mogę!
 — Rób jak ci każę, tchórzu! — wołał królik!
 Teraz dziewczynka silnie poruszyła ręką. Tym razem rozległy się dwa «ach!» i nowy brzęk tłuczonego szkła.
 — Ciekawa rzecz, co teraz uczynią, aby