Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/42

 Wreszcie słaby głosik odpowiedział.
 — To głos Bibusia — pomyślała Alinka.
 — Nie wiem sam, co się stało! Dziękuję, już mi lepiej, lecz jestem zbyt rozstrojony, aby wam opowiedzieć — wszystko, z czego mogę sobie zdać sprawę, to to, że coś mnie pchnęło gwałtownie i niby wyrzucona rakieta spadłem z góry na ziemię.
 — Istotnie tak było — potwierdzili inni.
 — A zatem musimy podpalić dom — zawyrokował królik.
 — Poważcie się tylko to uczynić, a niezwłocznie przyślę wam Dinę — zawołała na cały głos Alinka.
 Znowu głuche zapanowało milczenie.
 — Ciekawam co zrobią — myślała Alinka. — Gdyby mieli rozum, rozebraliby przedewszystkiem dach!
 Po chwili ruch rozpoczął się na nowo, i dziewczynka usłyszała rozporządzenie królika.
 — Taczka wystarczy na początek!
 — Taczka czego? — pomyślała. Lecz me miała czasu długo się zastanowić. Deszcz drobnych kamiuszków wpadł przez okno, turkocząc i bijąc ją po twarzy.
 — Muszę temu koniec położyć — powiedziała Alinka do siebie i zawołała głośno:
 — Radzę wam zaprzestać!
 To sprowadziło nagłą ciszę.