Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/46

powodu, gąsienica zaś wydawała się coraz bardziej nadąsaną, Alinka zaczęła się oddalać.
 — Wróć się! — wołała za nią gąsienica, — mam ci coś ważnego do powiedzenia!
 To brzmiało zachęcająco, Alinka się wróciła.
 — Hamuj twój temperament — rzekła gąsienica.
 — Czy to wszystko? — połykając złość, zapytała dziewczynka.
 — Nie! — brzmiała odpowiedź.
 — Trzeba się uzbroić w cierpliwość — pomyślała Alinka — może się dowiem czegoś.
 Przez kilka minut trwało milczenie, wreszcie gąsienica nadąwszy się, wycedziła:
 — A więc sądzisz, że uległaś przeobrażeniu?
 — Tak mi się zdaję, pani. Zatraciłam nieco pamięć, wiem tylko, że nie mogę zachować jednakowych rozmiarów dłużej nad dziesięć minut.
 — Jakiego pragnęłabyś być wzrostu? — zagadnęła gąsienica.
 — Ach, nie jestem bynajmniej drobiazgową na tym punkcie — szybko odpowiedziała Alinka, tylko że to tak niemiło przybierać różnorodną wielkość. Wszak pani pojmuje?
 — Nie pojmuję — przerwała gąsienica.