Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/62

 — O, to rzecz nader jasna, inaczej nie przyszłabyś tutaj!
 Alinka nie uznawała tego dowodu, nie odrzekła jednak nic. Kot zaś nagle zapytał:
 — Czy będziesz dzisiaj na krokiecie u królowej?
 — Chętniebym tam poszła! — odparła Alinka z ożywieniem, ale dotąd nie otrzymałam zaproszenia.
 — Zobaczymy się tam! — miauknął kot i rozpłynął się we mgle.
 Nie zastanowiło to Alinki, przyzwyczaiła się już była do rozlicznych zdarzeń dziwacznych.
 Nagle kot znowu wypłynął w przestrzeni.
 — Co się stało z dzieckiem? — zapytał — omal, że o niem zapomniałem.
 — Zamieniło się w świnkę! — odparła Alinka ze spokojem, tak, jak gdyby zwierz zjawiał się w sposób zupełnie naturalny.
 — Byłem tego pewny! — rzekł kot i rozpłynął się znowu.
 Alinka zatrzymała się chwilę, przypuszczając, że kot może się jeszcze zjawi, widząc jednakże, że nie powraca, udała się w kierunku, gdzie przebywać miał zając.
 — Kapeluszników już widziałam — myślała.
 — Czyś powiedziała, że zamienił się w świnkę, czy też psinkę? — zapytał ją nagle kot, ukazując się znowu na gałęzi.