Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/66

 — Tem mniej właściwie wciskać się tam, gdzie cię nie proszą! — odciął się zając.
 — Nie przypuszczałam, że to twój stół — tłumaczyła się Alinka — wydaje mi się zastawionym dla wiele liczniejszego towarzystwa!
 Nagle kapelusznik wytrzeszczywszy oczy, zapytał:
 — Jakie jest podobieństwo pomiędzy krukiem a biurkiem?
 — Ha, ha, ha! będzie nieco urozmaicenia — pomyślała Alinka.
 — Czy sądzisz, że znajdziesz właściwą odpowiedź na szaradę kapelusznika? — zagadnął zając.
 — Tak — odparła panienka.
 — A więc mów, co myślisz! — nalegał zając.
 — Ja już myślę to, co mam mówić, a to przecież wszystko jedno.
 — O, bynajmniej, to tak, jak gdyby ktoś twierdził, że widzę to co jem, oznacza to samo, — jem to, co widzę! — sprzeciwiał się zając.
 — Albo, dodał kapelusznik — to tak jak gdybyś powiedziała, że «lubię to, co mi dają», jest to samo, że dają mi to, co lubię.
 — W ten sposób mogłabyś utrzymywać — wtrącił suseł nawpół sennie — że «oddycham, gdy śpię», znaczy to samo co «śpię, gdy oddycham».