Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/72

 — Napij się jeszcze trochę herbaty — rzekł zając marcowy do dziewczynki.
 — Nie kosztowałam jej wcale dotąd, a więc nie podobna, bym napiła się więcej.
 Nie wiedząc jak właściwie postąpić, Alinka przysunęła sobie filiżankę z herbatą, chleb i masło, i obróciwszy się do susła, zadała mu raz jeszcze pytanie:
 — Po co mieszkały one na dnie źródła?
 — Bo to było źródło syropu.
 — Nie istnieje nic podobnego — wybuchnęła dziewczynka.
 Lecz kapelusznik i zając marcowy upominali ją, aby była cicho, a suseł zauważył nadąsany:
 — Jeśli nie potrafisz zachowywać się przyzwoicie, to mów sama, przeszkadzać ci nie będę.
 — O, przepraszam — uniewinniała się Alinka. — Opowiadaj, nie będę ci przerywać. — Przypuszczam, że gdzieś wyjątkowo istniał jeden taki zbiornik.
 — Tak więc owe trzy małe siostrzyczki uczyły się czerpać — mówił suseł dalej.
 — Co one czerpały? — zapytała Alinka — zapominając o danem przyrzeczeniu.
 — Syrop — odparł suseł. — Jak widzę nie jesteś domyślną; przecież ze źródła syropu nie można nic innego czerpać, tylko syrop.