Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/80

lowa, doprowadzacie mnie do szaleństwa. Przyznajcie się, czem byliście teraz zajęci?
 — Niech Wasza Królewska Mość raczy wysłuchać — rzekł dwójka pokornie, suwając się na jednem kolanie — myśmy bo próbowali.
 — Już wiem, wiem! — krzyknęła królowa, przypatrując się różom — ściąć im głowy!
 I pochód ruszył naprzód, podczas, gdy trzech żołnierzy pozostało w tyle, aby uśmiercić nieszczęśliwych ogrodników, błagających Alinkę o protekcję.
 — Nie będziecie straceni — rzekła dziewczynka, kryjąc ich w doniczce stojącej opodal.
 Żołnierze szukali zbiegów przez chwilę; nie mogąc ich atoli odnaleźć, ruszyli za innemi.
 — Czy głowy ich już ścięte? — syknęła królowa.
 — Ścięte, proszę Waszej Królewskiej Mości! — chórem zawołali zapytani.
 — To dobrze — zawyrokowała królowa.
 — Czy umiesz grać w krokieta?
 Żołnierze umilkli, spoglądając na Alinkę, pytanie bowiem do niej było zwrócone.
 — Umiem — potwierdziła dziewczynka.
 — A więc chodź z nami! — zawołała królowa.
 I Alinka połączyła się z pochodem, oczekując z ciekawością, co dalej nastąpi.