Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/90

 — Wszak musztarda nie jest ptakiem — zauważyła dziewczynka.
 — I to racja — rzekła księżna. — Cóż za wspaniały masz sposób wypowiadania się!
 Lecz tu nagle ręka księżnej drżeć zaczęła.
 Alinka uniosła głowę. Na wzniesieniu tuż obok stała królowa z rozkrzyżowanemi rękami, chmurna, jak burza.
 — Piękny dzisiaj jest dzień, proszę waszej królewskiej mości — zaczęła księżna głosem słabym i uległym.
 — Ostrzegam cię — zawołała grzmiącym tonem królowa — albo ty cała, albo twoja głowa musi pójść precz! Wybieraj!
 Zamiast odpowiedzi księżna ulotniła się czemprędzej.
 — Kończmy grę — rzekła królowa do Alinki. Dziewczynka zbyt przestraszona, aby coś odpowiedzieć, udała się za monarchinią na plac krokietowy.
 Goście, którzy w nieobecności władczyni odpoczywali, na jej widok natychmiast powrócili do gry, zwłaszcza, że każdą chwilę zwłoki mogli życiem przypłacić.
 Przez cały czas trwania partji królowa nie przestawała kłócić się z uczestnikami i wydawać rozkazy:
 — Precz z jej głową! precz z jego głową!
 Straż zaś, złożona z żołnierzy, odprowadzała