Strona:Przygody Tartarina w Alpach (Alfons Daudet) 128.djvu

gospodarzowi, który ich uprzedził o dobry kawał drogi. Ujrzeli go na jakimś głazie i widzieli, jak machał rękami i ciskał kamienie w dół, co czynił zapewne, by ruszyć kozicę z legowiska. Z trudem niemałym wygramolili się po ostrych głazach, chwiejących się pod stopą, a była to sprawa ciężka dla osób, które wstały dopiero co od obfitego jadła i napitku i nawykły jeno do rodzimych „Alpek” taraskońskich. Przytem powietrze było ciężkie, nad głową sunęły chmury i zdawało się, że burza wisi na włosku.
 — Kroćset... — zaczął Brawida.
 — Tysięcy... — dokończył Excourbanies.
 — Święty Walenty! — jęknął Pascalon.
 Ale przewodnik gestem nakazał im milczenie, a Tartarin dodał: — W szeregu rozmawiać nie wolno! — Coprawda nie było nawet mowy o szeregu, ale usłuchali i czekali z zapartym oddechem. Nagle wrzasnął Pascalon:
 — Hej... tam... na górze... kozica!
 O jakieś sto metrów powyżej nich zamajaczyło na grani prześliczne zwierzątko o złoto-płowej sierści, czarnej główce i ciemnych rogach. Kozica stała na małym cyplu skały, zabrawszy kopytka pod siebie tak, że opierała się o jeden jedyny punkt, nie większy od ronda kapelusza i patrzyła bez trwogi na myśliwców.
 Tartarin złożył się i zaczął mierzyć metodycznie, jak to czynił zawsze. Ale w momencie, gdy miał strzelić, kozica znikła.
 — To twoja wina! — powiedział komendant Pascalonowi... Zagwizdałeś i to ją przestraszyło!
 — Ja zagwizdałem... ja? — dziwił się chłopiec.
 — A więc uczynił to Spirydjon!
 — Ja? Ani mi się śniło!
 Najwyraźniej słyszeli wszyscy gwizd przeciągły