Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/110

ką wpadłem. Nigdy w życiu jeszcze nie użyłem noża w bójce. Biłem się nieraz, ale nigdy na noże. Wszyscy to potwierdzą. Joe, nie zdradź mnie! Joe! przyrzeknij mi, że mnie nie zdradzisz! Zacny chłop z ciebie! Zawsze cię lubiłem i zawsze brałem twoją stronę. Pamiętasz? Prawda, nie powiesz nikomu? Joe! — I nieszczęśliwy człowiek rzucił się na kolana przed mordercą, na którym błagania jego nie robiły żadnego wrażenia, i złożył przed nim ręce jak do modlitwy.
 — No, Muff Potter, byłeś zawsze wobec mnie porządnym człowiekiem, więc cię nie oposzczę. Inaczej chyba uczciwy człowiek powiedzieć nie może?
 — Ach, Joe, jesteś aniołem. Będę cię za to błogosławił przez całe życie!
 I Potter zalał się łzami.
 No, dość tego. Nie czas teraz na mazgajstwo. Trzeba się stąd wynosić. Ty idź tędy, a ja pójdę tamtędy. A uważaj, żeby śladów za sobą nie zostawić.
 I Potter oddalił się lekkim biegiem, który wnet przeszedł w galop.
 Mieszaniec spoglądał za nim, mrucząc pod nosem:
 — Uderzenie mocno go, jak widać, zamroczyło, a i rum jeszcze z głowy nie wyszumiał, więc chyba nie przypomni sobie tak prędko o nożu, a potem, gdy już będzie daleko, będzie się bał wracać w to miejsce sam, by go poszukać — nędzny tchórz!