Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/113

runęli w otwartą bramę i z uczuciem ogromnej ulgi, zupełnie już wyczerpani, wpadli w ochronny mrok zabudowania. Powoli tętna ich uspokoiły i Tomek szepnął:
 — Huck, powiedz, jak myślisz, co z tego wyniknie?
 — Jeżeli doktór Robinson umrze, to kogoś powieszą.
 — Doprawdy? Tak sądzisz?
 — Sądzę? Wiem z pewnością!
 Tomek myślał chwilę, potem rzekł:
 — Ależ któż o tem doniesie? My?
 — Co ty pleciesz! A gdyby się coś stało i nie powiesiliby Indjanina, to on nas prędzej czy później zamorduje, zatłucze na śmierć, tak pewnie, jak tu leżymy w tej chwili.
 — Tak, tak, i ja także sobie to myślałem.
 — Ktoś musi donieść, ale niech to lepiej zrobi Potter, jeżeli jest głupi. Zresztą on i tak jest wiecznie pijany!
 Tomek nie odpowiedział — znowu coś mu przyszło na myśl.
 — Huck, przecież Potter nie wie nic o tem! — szepnął.
 — Jakże mógłby powiedzieć?
 — Dlaczegóż nie miałby nic wiedzieć?
 — Bo właśnie dostał po łbie w chwili, gdy Indjanin to zrobił. Nie mógł więc widzieć. Czy myślisz, że ma pojęcie o tem, co się stało?
 — Na Boga, Tomku, masz rację!
 — A przytem, kto wie, może po tem uderzeniu już się wcale nie podniósł?
 — O, co to, to nie, Tomku! Był zalany, do-