Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/117

 Dzwoniąc zębami ze strachu, Tomek usłuchał, i przyłożył oko do otworu. Ledwie go było słychać, gdy wyszeptał:
 — Huck, to jakiś obcy pies!
 — Prędko, Tomku, prędko i Komu on chce śmierć wywróżyć?
 — Z pewnością nam obu, bo przecikż jesteśmy razem!
 — Tomku, Tomku, nadeszła nasza ostatnia godzina! I zdaje mi się, że niema żadnej wątpliwości, dokąd ja pójdę po śmierci. Byłem zawsze taki nicpoń!
 — Otóż widzisz! A skąd to pochodzi? Wieczne uciekanie ze szkoły i robienie wszystkiego, co zakazane! Ja także mogłem być porządny, jak naprzykład Sid, gdybym się był tylko starał — ale nie chciało mi się naturalnie! Ale jeżeli dziś jeszcze jakoś mi się to upiecze, to przysięgam, że zawsze, całe życie będę chodził do szkoły!
 I Tomek zaczął troszeczkę popłakiwać.
 — Ty i niedobry? — I Huck zaczął także szlochać. — Ależ Tomku, na Boga, ty jesteś jeszcze szczerem złotem w porównaniu ze mną! O, Boże, Boże, Boże! Ileżbym dał za to, aby mieć choć w połowie takie widoki, jak ty!
 Tomek zaszlochał i szepnął:
 — Patrz, patrz Huck! Odwrócił się od nas! Huck stwierdził to i rozradował się mocno.
 — Jak Boga kocham, odwrócił się. Ciekaw jestem, czy i przedtem był odwrócony?
 — Ależ naturalnie, tylko nie spostrzegłem