Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/19

 — Nie!
 — Tak!
 Znowu przykra pauza. Znowu wzajemne okrążanie się i spoglądanie spodełba. Wreszcie wparli się w siebie ramię w ramię.
 — Wynoś się stąd! — zawołał Tomek.
 — Sam się wynoś!
 — Ani mi się się śni!
 — Mnie też!
 Stali tak naprzeciwko siebie, wysunąwszy każdy jedną nogę, dla lepszej równowagi, pchając się z całą siłą i miotając na siebie groźne błyskawice. Żaden jednak nie mógł uzyskać przewagi nad przeciwnikiem. Potem z zachowaniem należytej ostrożności odstąpili od siebie, a Tomek powiedział.
 — Jesteś nędzny pies! Opowiem o tem memu starszemu bratu. Już on cię przetrzepie, możesz być pewien.
 — Niewiele sobie robię z twojego starszego brała! Mój brat jest silniejszy od twojego! Jeżeli zechce, przerzuci go przez ten płot. (Obaj bracia byli oczywiście zmyśleni).
 — Kłamiesz!
 — Ty tak mówisz!
 Tomek narysował palcem kreskę na piasku i powiedział:
 — Spróbuj przekroczyć tę linję, a tak cię stłukę, że się nie będziesz mógł ruszyć!
 Obcy chłopiec bez chwili wahania przekroczył kreskę, mówiąc:
 — Gadać potrafisz — zobaczymy, co teraz zrobisz!