Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/228

 — No, wiesz przecie!
 — Aha... Ależ naturalnie, że nie!
 — Ani słowa?
 — Ani słóweczka, jak mi Bóg miły! Dlaczego pytasz?
 — Trochę byłem niespokojny.
 — Ależ Tomku, przecież najwyżej w dwa dni byłoby po nas, gdyby się to wydało! Dobrze o tem wiesz.
 Tomek był już spokojniejszy. Po chwili zapytał znowu:
 — Huck, ale prawda, że nie dałbyś się przez nikogo zmusić, aby się z tem wygadać?
 — Wygadać się? Chyba gdybym chciał, żeby mnie ten łajdak mieszaniec zgładził ze świata, inaczej nie!
 — No, to wszystko w porządku! Ja także myślę, że jesteśmy bezpieczni, póki trzymamy język za zębami. Ale wiesz co, przysięgnijmy dla większej pewności jeszcze raz!
 — Dobrze! Przysięgli więc jeszcze raz wśród straszliwego ceremonjału.
 — Co ludzie gadają, Huck? Bo ja słyszałem bardzo wiele.
 — Co gadają? Ciągle tylko Muff Potter, Muff Potter, Muff Potter! Za każdym razem, gdy to słyszę, aż mnie pot zalewa i najchętniejbym wlazł w mysią dziurę.
 — Tak samo i ze mną się dzieje. Ale zdaje się, że biedak będzie się musiał pożegnać z tym światem. Czy ci go nie żal?