Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/262

przychodziło, że olbrzymią sumę stu dolarów może ktoś naprawdę posiadać. Gdyby zanalizować jego pojęcie o zakopanych skarbach, okazałoby się, że składają się one z garstki rzeczywistych monet, oraz z czegoś wspaniałego, fantastycznego i nieuchwytnego.
 Im uporczywiej jednak rozmyślał, tem jaśniejsze i wyrazistsze stawały się szczegóły przygody, tak że wreszcie począł się skłaniać ku przypuszczeniu, że może to jednak nie był sen. Tej niepewności trzeba się było pozbyć. Szybko więc przełknął śniadanie i poszedł szukać Hucka.
 Huck siedział na krawędzi łodzi ze zwieszonemi nogami, któremi pluskał bezmyślnie w wodzie, z miną melancholika. Tomek postanowił zaczekać, aż Huck sam zacznie o tem mówić. Jeżeli tego nie zrobi, będzie to najlepszym dowodem, że był to tylko sen.
 — Jąk się masz, Huck?
 — Jak się masz!
 Minuta milczenia.
 — Tomku, gdybyśmy te przeklęte narzędzia zostawili koło drzewa, pieniądze byłyby nasze. Wściec się można!
 — A więc to nie sen, więc to nie sen! Atak pragnąłbym tego! Niech mnie licho porwie, jeżeli sobie tego nie życzyłem!
 — Co nie jest snem?
 — Ach, ta wczorajsza historja. Zdawało mi rano, że mi się to tylko przyśniło!
 — Przyśniło! Gdyby się schody nie zawaliły, przekonałbyś się, co to był za sen! Całą noc drę-