Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/303

 Becky zbladła, ale odpowiedziała, że jak sądzi, ma dość siły.
 — A więc, Becky, musimy zostać tu, gdzie mamy wodę. Ten ogarek to resztka światła!
 Becky oddała się znowu łzom i biadaniom, Tomek robił, co mógł, aby ją pocieszyć, ale z rezultatem niezmiernie znikomym. Wreszcie Becky rzekła:
 — Tomku!
 — Co, Becky?
 — Oni zauważą, że nas niema i będą nas szukać!
 — Z pewnością! Oczywiście, że tak!
 — Może już nas szukają?
 — Spodziewam się, że już. Jestem nawet o tem przekonany.
 — A kiedy mogli zauważyć naszą nieobecność?
 — Przypuszczam, że gdy tylko wrócili na statek.
 — Tomku, ale może było ciemno... i wcale nie zauważyli, że nas przy nich niema?
 — Tego nie wiem, ale w każdym razie matka spostrzeże zaraz, że ciebie niema, gdy tylko wrócą do domu.
 Przerażone spojrzenie Becky oprzytomniło go; zrozumiał, że popełnił straszny błąd. Przecież Becky nie miała wcale wrócić na noc do domu!
 Dzieci umilkły i zatonęły w męczącej zadumie. Nowy wybuch rozpaczy Becky zdradził Tomkowi, że jego myśli były i jej myślami: dopiero w niedzielę koło południa mogła się pani Thatcher dowiedzieć, że Becky nie pozostała na noc u pani