Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/317

godę Tomkowi, który dotąd wiedział tylko o udziale Wallijczyka w tej sprawie.
 — W każdym razie, — rzekł Huck, wracając do kwestji zasadniczej, — ten, kto ściągnął z pod numeru drugiego wódkę, ściągnął także i pieniądze. To pewne. Możemy się teraz oblizywać!
 — Huck, pieniędzy pod numerem drugim wcale nie było!
 — Co? — Huck wpatrzył się badawczo w twarz Tomka. — Czy może znowu wpadłeś na nich trop?
 — Huck, one są w pieczarach!
 Huckowi zaświeciły oczy.
 — Powtórz to jeszcze raz, Tomku!
 — Pieniądze są w pieczarach!
 — Na Boga, Tomku! Mówisz poważnie, czy żartujesz?
 — Tak poważnie, że poważniej już być nie może. Czy chcesz pójść ze mną i pomóc mi je wydostać?
 — Oczywiście! To znaczy... jeżeli tam można sobie poświecić i mieć pewność, że się nie zabłądzi...
 — Huck, możemy je zdobyć w sposób najłatwiejszy na świecie, bez najmniejszego niebezpieczeństwa!
 — To cudownie! Ale skąd wiesz, że pieniądze...
 — Czekaj, aż tam będziemy, Huck! Jeżeli nie znajdziemy, dam ci mój bęben i wogóle wszystko, co mam! Przyrzekam ci to!
 — Wybornie! na tem można polegać. Więc kiedy?
 — Zaraz, jeżeli nie masz nic przeciwko temu. R jak tam z twojemi siłami?