Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/69

 Sid potrząsał bratem i z przerażeniem patrzał w jego twarz.
 Tomek jęknął wreszcie:
 — Och, przestań, Sid, nie! Nie trzęś mną!
 — Co się stało? Trzeba zawołać ciocię!
 — Ach, nie, nie, nie potrzeba. To chyba powoli przejdzie! Nie wołaj nikogo...
 — Ależ muszę bezwarunkowo. Nie jęcz tak, Tomku, to okropne. Długo cię to już tak męczy?
 — Kilka godzin. Och! Och! Nie ruszaj mnie, Sid! Umieram!
 — Czemuś mnie wcześniej nie obudził? Tomku, przestań, proszę cię, bo aż mnie dreszcz przechodzi. Nie mogę tego słuchać. Ale co to właściwie jest?
 — Przebaczam ci wszystko, Sid. (Jęk.) Wszystko, coś mi kiedykolwiek złego zrobił. Gdy już mnie nie będzie...
 — Tomku, nie umieraj, co tobie? Nie umieraj, nie! Może...
 — Z serca ci wszystko przebaczam, Sid. (Jęk). To samo powiedz także i im. I Sid, moją ramę do okna i kota z jednem okiem dasz tej dziewczynce, co to odniedawna jest w mieście, i powiedz jej...
 Ale Sid porwał już ubranie i wypadł z pokoju. Tomek cierpiał teraz naprawdę, bo wyobraźnia jego działała bardzo sprawnie. Dzięki temu jęki jego miały ton szczerej prawdy.
 Sid zbiegł po schodach nadół, wołając:
 — Ciociu, ach, ciociu! Tomek umiera!
 — Umiera?