Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/70

 — Tak, chodź tu zaraz, prędko!
 — Głupstwa! Nie wierzę tem u!
 Ale mimo to wbiegła nagórę razem z Sidem, a Mary za nią. Twarz jej zbladła, usta drżały. Przypadłszy do łóżka, wyszeptała bez tchu prawie:
 — Tomku, na miłość Boską, co tobie?
 — Ach, ciociu, jestem...
 — Co tobie, co tobie, dziecko?
 — Ach, ciociu, mój skaleczony palec zmartwiał zupełnie...
 Ciotka padła na krzesło, uśmiechnęła się lekko, potem zaczęła popłakiwać, a potem jedno zmieszało się z drugiem. Przyszedłszy nieco do siebie, rzekła:
 — Ach, Tomku, takiego mi strachu napędziłeś! A teraz przestań wyprawiać głupstwa i wyłaź z łóżka.
 Jęki Tomka ustały i ból palca ustąpił. Trochę mu było głupio na duszy i powiedział:
 — Ciociu, on naprawdę był jak zmartwiały i tak strasznie bolał, że nawet zęba zupełnie nie czułem...
 — Zęba? Naprawdę? Cóż to znowu za historja z zębem?
 — Rusza mi się jeden i tak boli, że wściec się można.
 — No, no, tylko nie zacznij znowu jęczeć. Otwórz usta. Tak, ząb rzeczywiście się chwieje, ale od tego nie umrzesz. Mary, podaj mi kawałeczek jedwabnej nitki i żarzące się polano z kuchni.
 Tomek począł błagać:
 — Ach, ciociu, proszę cię, nie wyrywaj go,