Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/73

dykolwiek i gdziekolwiek mu się podobało i siedział tam, póki miał ochotę. Nikt nie bronił mu bić się. Nikt go nie zaganiał do spania. Na wiosnę zawsze pierwszy wychodził boso, a jesienią ostatni wdziewał buty. Nie potrzebował się myć, nosić czystej bielizny i — umiał cudownie kląć. Słowem, chłopiec ten miał wszystko, co może życiu nadać wartość. Taki przynajmniej był pogląd wszystkich udręczonych, jęczących w twardem jarzmie niewoli chłopców w mieścinie St. Petersburg.
 Tomek pozdrowił tego romantycznego włóczęgę:
 — Jak się masz, Huckleberry!
 — Jak się masz! Co słychać?
 — Co tu niesiesz?
 — Zdechłego kota.
 — Pokaż, Huck! O jej, ale zdechły zupełnie. Skąd go masz?
 — Kupiłem od jednego chłopca.
 — Coś dał za niego?
 — Niebieską karteczkę i pęcherz z rzeźni.
 — A skąd miałeś karteczkę?
 — Przed dwoma tygodniami kupiłem od Bena Rogersa. Dałem mu za nią kij.
 — A do czego może być zdechły kot?
 — Do czego? Do usuwania brodawek.
 — Doprawdy? Co ty mówisz? Ja znam coś lepszego na to.
 — Ręczę, że nie. A co to takiego?
 — Woda ze zbutwiałego drzewa.
 — Woda ze zbutwiałego drzewa? Za taki środek nie dałbym grosza!