Strona:Przygody Tomka Sawyera tłum. Tarnowski.djvu/77

 — Prawda, nie myślałem o tem. — Czy mogę pójść z tobą?
 — Oczywiście, jeżeli się nie boisz.
 — Bać się! Co znowu? Przyjdziesz po mnie i zamiauczysz?
 — Tak, a ty odpowiesz miauczeniem, jeżeli będziesz mógł. Ostatnim razem namiauczałem się napróżno, aż wreszcie stary Hays rzucił na mnie kamieniem i krzyknął: „Przeklęte kocisko!” Wtedy ja mu wrzuciłem przez okno kawałek cegły... ale nie mów o tem nikomu.
 — To się rozumie. Wtedy naprawdę nie mogłem miauczeć, bo ciocia na mnie uważała. Ale dziś postaram się. A co tu masz?
 — Nic, kleszcz.
 — Skąd go masz?
 — Z lasu.
 — Co chcesz za niego?
 — Nie wiem. Nie chciałbym się go pozbywać.
 — Jak wolisz! Ale malutki!...
 — Każdy może tak wygadywać, dopóki go nie ma. Mnie on wystarcza. Jestem z niego zupełnie zadowolony.
 — Pfi, pełno ich w lesie. Mógłbym mieć tysiące, gdybym chciał.
 — A czemu nie chcesz? Bo wiesz dobrze, że nie możesz. To wspaniały okaz — pierwszy, jaki w tym roku widzę!
 — Słuchaj, Huck, dam ci za niego mój ząb.
 — Pokaż!
 Tomek wydobył kawałeczek papieru i ostrożnie rozwinął ząb.