Strona:Pułkownikówna Tom 1 (Kraszewski).djvu/106

świecie teraz wiele. Chce się im pańsko wyglądać, a konopiami je czuć zawsze.
 Oniemiał Osmólski.
 Po małym spoczynku księżna dodała.
 — Prawdziwą we mnie obudza kommizeracyą wasza pułkownikówna, bo takie kabacikowe Wenery zawsze smutnie kończą. Patrzy to wysoko, a upada nisko.
 Na tak dobitnie potępiający wyrok nikt nie śmiał odpowiadać, przyjęto go milczeniem dziwnem.
 Przeor dominikanów tylko westchnął i szepnął: — Quod bonus Deus avertat.
 Widząc, że nikt jéj nie potakuje, nawet domownicy, księżna ciągnęła daléj.
 — Panna widocznie na rozum i nauczkę choruje. Widzieliśmy już za dni naszych takie przewrócone głowy kobiece... gdzie fundamentu religijnego niema.
 — W. Ks. mość — przerwał przeor, — dozwoli mi stanąć w obronie pułkownikowéj, która jest bardzo pobożną i córkę téż w wierze świętéj katolickiéj wychowała.
 — Nie przeczę, nie przeczę — odparła podrażniona gospodyni — te panie mają tu w was wszystkich gorliwych obrońców. Lecz dodać muszę, iż mało głów kobiecych nawet z religią się w przyzwoitéj mierze umie utrzymać, gdy na rozum zachoruje. Słyszałeś może ojcze o pani Estkowéj?
 — Nie...