Strona:Pułkownikówna Tom 1 (Kraszewski).djvu/170

 W końcu woźnica sam już znudzony, krzyknął z kozła.
 — Wyjeżdżamy z lasu.
 Od skraju lasu brzozowego była jeszcze droga dobrych minut dwadzieścia, ale kościołek we dnie bywał już widoczny.
 Pułkownikowa wyjrzała, coś majaczało w dali, lecz zdawało się jéj że światło powinna była dojrzéć w oknach, a tego nie widać było.
 Właśnie woźnica wybiwszy się z lasu zaciął konie, i chciał pospieszać, gdy na przodzie głosy się dały słyszéć.
 — Stój! stój!
 Pułkownikowa przestraszyła się tak, iż o mało nie zemdlała, krzyknęła.
 — Jezus, Marya!
 Panna Tekla rzuciła się ku drzwiczkom. Niewiedziano co się stało. Powóz zatrzymał się nareszcie.
 W tejże chwili nadbiegł Iwanowski zdyszany... a nim go dojrzano, słychać było jak klął, na czém świat stoi. Wszystkim tchu w piersi zabrakło — czekano, wiedząc iż coś złego stać się musiało.
 — Łajdaki! łotry! — odezwał się horodniczy. — Zdrada szelmowstwo.
 Mówił i od zadychania przerywać musiał.
 — Księdza nam ukradli — dodał. — Przed samym wieczorem przybył doń ksiądz dziekan ze dwoma innemi, na konfessatę go słyszę wzięli i gwałtem do Nowogródka powieźli.