Strona:Pułkownikówna Tom 2 (Kraszewski).djvu/140

czerwienionem, w ręku niosąc papierów garść, które do góry podnosił.
 Zobaczywszy Leńkiewicza — wołać do niego poczęto.
 — Coż to waść o honor trybunału nie dbały, żeś zaproszeniu horodniczego zadość nie uczynił?
 — Albo co? — spytał chłodno Leńkiewicz.
 Tu Konopka innym nakazując milczenie, bo gwar panował okrutny, zwrócił się do mozyrskiego deputata i zawołał.
 — Na respekcie należnym prawu i tym co je domierzają, stoi bezpieczeństwo i zdrowie rzeczypospolitéj. Dziś już doszło do tego, że ani prawo ani kapłani jego poszanowani nie są. Zatem przykład dać trzeba...
 Za nim Czyż i cały tłum, wołać zaczął na całe gardło.
 — Sine ulla remissione, sine misericordia! Ukarać... ukarać.
 — Ale cóż i kogo? — zapytał Leńkiewicz.
 — Słuchajże, kiedyś z nami nie raczył być — krzyknął Konopka — mimo indygnacyi trzeba odczytać, jak tu się w listach swych poufnych do kochanka wyraża o trybunale naszym i o nas panna Borkowska.
 — Iwanowski po śmierci brata, w Wyżynce listy te znalazł, są cheroglifami własnemi panny. Oto jak się wyraża z powodu sprawy z Żywultami!
 Tu Konopka chciał czytać, ale po śniadaniu