Strona:Pułkownikówna Tom 2 (Kraszewski).djvu/19

 — Swój do swego! — zamruczał pod nosem, jak łyse konie się znają.
 Iwanowski z kolei już nie dłonią ale głową przywitał pogardliwie dosyć Wierzejkę.
 — Nieprzerywam waćpanom jakiego ważnego conciliabulum! — zapytał Iwanowski.
 — Nie, rozmowa nasza skończona — rzekł gospodarz.
 — Ja ją za taką niemam — odezwał się butnie Wierzejko.
 — Zatem odejść mam? — zapytał zwrot ku drzwiom czyniąc pan Jan.
 — Bynajmniéj, bo tu się żadne arcana nie traktują — przerwał gospodarz. — JPan mostowniczyc przyszedł, ni fallor, zbadać opinię moją w sprawie Żywulta z Borkowską. Ja zaś opinii nie mogę mieć, dopóki się rzecz nie wyklaruje, głosy i repliki nie dadzą słyszéć.
 — Tandem — zaśmiał się Wierzejko — wiedzą już inni jaką ta opinia będzie.
 — Mądrzejsi są więc odemnie — zimno wtrącił Leńkiewicz.
 Gość, który z ukosa na Iwanowskiego patrzał, śmiejąc się począł do niego zwróciwszy.
 — Waszmości téż, panie Iwanowski, jako pretendenta do pięknéj rączki panny pułkownikównéj, liczą do rzędu tych co przeciw księżnie wojewodzinie i jéj protegowanemu Żywultowi operują.
 Iwanowski nogi rozpostarłszy, na szabli sparty