Strona:Pułkownikówna Tom 2 (Kraszewski).djvu/36

i szczęśliwy. Na Turczynowicza ani na deputatów nie mógł spojrzéć — ani myślał o tém. Następowała pieczeń sarnia.
 Księżna, znając męża, już na niego wcale nie rachowała — musiała sama pracować.
 Schyliła się do Turczynowicza, który siedział obok jednego z deputatów.
 — Cóż mówisz o sprawie, mecenasie? — spytała.
 Podniósł oczy prawnik i znacząco popatrzał na księżnę.
 — Jaśnie oświecona księżno — ja mam ten obyczaj, że o sprawach nie mówię.
 Jeszcze poufałéj schyliła się księżna i szepnęła.
 — Cóż acan myślisz? hę?
 — Zawikłana — rzekł dwuznacznie prawnik.
 — A któżby ją potrafił rozplątać lepiéj i skuteczniéj od acana dobrodzieja, który jesteś Temidy najulubieńszym alumnem?
 Skłonił się Turczynowicz.
 Księżna zobaczyła Brunaka.
 — Marszałku — zawołała z wymówką — kieliszki stoją próżne... nie dobrze spełniasz obowiązki swoje.
 Brunak nalewał.
 Zbliżyła się do Czyża...
 — Panie deputacie ja na waćpana rachuję... Zawiszanką będąc, jak na Zawiszę... pamiętaj!
 Czyż się z ławki porwał, całując ręce gospodyni, potém dłonie na piersi skrzyżował, oczy podniósł ku niebu.