Strona:Pułkownikówna Tom 2 (Kraszewski).djvu/54

 Czyż się rozśmiał.
 — Aleś ty przecie u wojewodzinéj nie był? — rzekł. — O to wieczór mieliśmy! Powiadam ci, delicye! Naprzód kolacya książęca, Splendidissime, radziwiłłowska. Potem, mości dobrodzieju, fraucymer nam dali do tańców, dziewczęta jak róże... chichotki, wesołe... ochocze... raj! mówię ci.
 — I za ten raj będziecie w piekle siedzieli! — odparł Iwanowski.
 — Jakto?
 — A jużci, bo go wam darmo nie dają. — Musicie zgubić biedną pułkownikowę.
 — W któréj ty córce się kochasz.
 — Tak jest — odparł Iwanowski.
 — Sprawę ma kiepską — zawołał Czyż zagniewany.
 — Po takiéj kolacyi! — dodał przybyły.
 Deputat miał się już gniewać, gdy pan Jan obie ręce mu położył na ramionach i począł.
 — Myśmy starzy od szkolnéj ławy przyjaciele, nie bundziucz się zemną... gadajmy po ludzku i po ludzku róbmy. Księżna się zawzięła na Borkowskich, starajmy się doprowadzić do zgody.
 — Kogo? księżnę z temi paniami? — rozśmiał się Czyż — trafiłeś kulą w płot! Chyba księżnéj Barbary nie znasz...
 — Nie o niéj myślę — przerwał Iwanowski — co ci się śni! Żywulta sprawa choćby najlepiéj stała, ludzie sumienie mają, ty sam nim dasz głos namyślić się musisz... Wygra... to niekoniec jesz-