Strona:Pułkownikówna Tom 2 (Kraszewski).djvu/73

 — Chora?
 — Nie dobre — odparł Szreter — zgryźli się...
 Pomyślał i dodał, nieznalazłszy innego wyrażenia nad ludowe.
 — Gęgnie...
 Księżna drgnęła, nie zrozumiała go zrazu. — Co? spytała.
 — Jéj się niewiele należy...
 Wyroku tego wojewodzina słuchała zasępiona i odeszła. Odezwało się sumienie, niepokój ją ogarnął.
 W ciągu dnia ile razy ci co się jéj przypochlebić chcieli, zaczynali rozmowę o Borkowskich, odwracała się milcząca i zagadywała czém inném. Wieczór powiedziała sobie pocieszając się, że Szreter mógł przesadzić. Nastręczył się jéj Osmólski, o którym wiedziała, że chodził wszędzie i bywał u pułkownikowéj. Zagadnęła go o nią.
 — Delirium słyszę ma — szepnął Osmólski — bardzo z nią źle.
 Księżna Wojewodzina poszła do swych pokojów. Złe się naprawić nie dawało, a w sumieniu czuła się winną. Posłała na mszę świętą do dominikanów na intencyą choréj.
 To ją trochę uspokoiło. Tymczasem, nieśmiejąc bardzo jawnie okazywać współczucia — kogo mogła dopytywała o Borkowską. W miasteczku opowiadano, że choroba się wzmagała — i źle było bardzo.
 Tryumf spodziewany stał się dla księżnéj zgry-