Strona:Pułkownikówna Tom 2 (Kraszewski).djvu/94

pa, który szablę Marcina trzymał pod połą aby mu ją dał do bryczki. Jan siedział nieruchomy na stołku długo.
 Po wyjeździe horodniczego uspokoiło się w gospodzie i szeptać tylko poczęto różnie rzecz sobie tłómacząc.
 Wierzejko wódki sobie podać kazał.
 — Utrapiony człek z tego horodniczego — odezwał się do milczącego Jana — dobrze żem się ja tu znalazł, aby krwi nie dopuścić.
 Jan głową skinął.
 — Prawdaż to, że się wy żenicie z pułkownikówną?
 — Gdy Bóg da matka wyzdrowieje — odparł Jan. — Groźb jego się nie boję... ani jego samego.
 — A cóż on wam zrobić może, aby ślubu nie dopuścić? — pytał ciekawy Wierzejko.
 — Co? — rzekł Jan ruszając ramionami. — Da pieniędzy w konsystorzu, znajdą pokrewieństwo, choćby dziesiątą wodę po kisielu — alem i ja nie malowany, a grosza nie pożałuję. Tylko że tłuste połcie posmarujemy.
 — I zwlecze się! — dodał Wierzejko.
 — Cóż począć? — westchnął Jan. — Niema nic gorszego jak z chłopa pan, a z brata nieprzyjaciel. Bóg mnie takim pokarał. Będzieli żyć pułkownikowa, a nie zajdzie żałoba, ze ślubem się uwinę, nim on z konsystorzem.
 — Koło starej źle? — pytał Wierzejko.
 Jan głową potrząsnął.