Strona:Pył (opowiadanie norweskie) 011.jpg

 — W Dreznie wydawało mi się, że państwo mają jednakie przekonania...
 — Był wówczas pod wpływem mego ojca, a prawdę powiedziawszy, nie wierzę, żeby sobie zupełnie jasno zdawał z tego sprawę. To tak zwolna przychodziło.
 — Tak, dostrzegłem parę książek, które teraz znalazły miejsce w tych rzędach.
 — Tak, Albert zmienił się.
 Powiedziała to zupełnie spokojnie, tylko mały paluszek dotykał ust nerwowo.
 — A któż się zajmuje wychowaniem dzieci? — spytałem.
 Zdawało mi się, że nie ma ochoty odpowiedzieć na to pytanie, przez grzeczność jednak odparła:
 — Nikt.
 — Nikt?
 — Albert chce, żeby i nadal tak było.
 — Ależ droga pani, jeśli się ktoś nie zajmuje nawet dziećmi, uczy je tylko czytać i pisać, to przecież opowiada im to i owo.
 — Tak, jak ktoś chce; a właściwie robi to Stina.
 — A więc to dzieje się tylko jakby przypadkowo?
 — Zupełnie przypadkowo, — odparła prawie obojętnie.
 Opowiedziałem jej w krótkich słowach rozmowę moją z dziećmi o aniołkach, o drugiem życiu, i zapytałem jej, czy to aprobuje.
 — Tak, czemu nie? — Spojrzała na mnie z przedziwną niewinnością, ale ponieważ nie zaraz jej odpowiedziałem, zwolna twarzyczka jej pokrywać się zaczęła rumieńcem.
 — Jeżeli trzeba im opowiadać coś koniecznie, to