Strona:Pył (opowiadanie norweskie) 023.jpg

 — Niema ich, ani na podwórzu, ani na placu. Szukaliśmy wszędzie i w fabrykach.
 — Gdzie widziano ich ostatni raz? — zawołał Atlung.
 — Majerowa mówiła, że widziała, jak chłopcy wybiegli z płaczem z parku, kiedy pan obiecał im rózgi.
 — Staw! — wymknęło mi się z ust.
 To nie był wyrzut, o nie, to był okrzyk rozpaczy.
 — Stino! — krzyknął Atlung.
 Był to krzyk najboleśniejszy, jaki kiedykolwiek słyszałem, i wybiegł nagle, a za nim żona, wołając go po imieniu.
 — Przynieście latarnie, — zawołał do ludzi w jadalni.
 Wyszedłem i ja, i wziąwszy kapelusz, zwróciłem się do Stiny.
 — Chodź ze mną i pokaż gdzie to jest.
 Bez odpowiedzi, nieświadoma może swych czynów, poszła naprzód ze złożonemi jak do modlitwy dłońmi, szepcząc półgłosem słowa:
 — Boże litościwy! Jezusie zlituj się nad nami! Boże miłościwy!
 Tak przeszliśmy podwórze, i popędzili przez ogród do parku.
 Zimno nie było, tylko śnieg padał. Jak we śnie szedłem śród mgły śnieżnej, za tą wysoką, modlącą się postacią.
 Zkąd mi przyszło do głowy, żeby wskazać na staw, niewiem, ale w takich razach ustaje wszelki rozsądek. Przypomniała mi się rozmowa z dziećmi o aniołkach i o biednym Janku. A jeżeli nie poszły nad staw, to może są gdzieindziej; przyjaciel ich Janek, miał dostać dziś skrzydła i pójść do swego ojca; siedzą więc