Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/103

 Niesposób było kwestjonować tych faktów. W takich warunkach musiałem milczeć choćby ze względu na Weleckiego.
 — A więc nie zawiadomisz go pan zaraz, — drwiła — ja zaś przez dwa dni jeszcze będę pańską oficjalną żoną?
 — Nie! — krzyknąłem. — Ani przez pół go­dziny. Honor nie pozwala mi na takie oszustwo!
 Podszedłszy do drzwi, wziąłem płaszcz i kapelusz.
 Helena pobladła bardzo.
 — Dokąd pan idziesz? — wyjąkała.
 — Do przyjaciela naszego, barona Friedricha! — rzekłem urągliwie, tuż z pod progu.
 Głos jej dotąd wzburzony stał się łagodny, smutny i brzmiał słabo, gdy powiedziała:
 — W takim razie proszę mnie pożegnać przed odejściem, gdyż nie spotkamy się nigdy już...
 — Nigdy?
 — Naturalnie. Pana nie wypuszczą wcale z urzędu policyjnego, mnie zaś rzucą do podziemnego lochu po drugiej stronie rzeki. Przebacz mi pan... jak ja przebaczam. Jestem ostatnią kobietą, jaką pan widzisz, pan zaś ostatnim z mężczyzn, którego dłoń trzymam w dłoni... dłoń, co mnie zabija.
 Ujęła mą dłoń, gdyż słysząc co mówi i nie uczuwając zbytniej ochoty rozmowy z baronem Friedrichem, zbliżyłem do niej.