Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/115

 Ton mój był tak patetyczny, że wybuchła szalonym śmiechem, co mnie, oczywiście, rozzłościło bardziej jeszcze.
 Gdy minął śmiech, szepnęła mi:
 — By uniknąć tej okropności, musimy się poważnie naradzić co czynić dalej, a śniadanie daje tę właśnie sposobność.
 — Pani wychodziła w nocy? — spytałem cicho. — Dokądże to?
 — Na to nie odpowiem, z uwagi na własne bezpieczeństwo pańskie. Im mniej znał pan będziesz szczegółów, tem lepiej na wypadek odkrycia. Wystarczy gdy powiem, że daleko posunęłam sprawę moją, nie budząc w hotelu podejrzenia, gdyż wszyscy byli pewni, że jestem u Weleckich. Nie bierzesz pan, widzę, pstrągów. Są wyborne!
 — Nie, dziękuję! — odparłem z niezadowoleniem.
 Apetyt Heleny nie ucierpiał widocznie wskutek naszych trudności, gdyż jedząc dalej spokojnie, dodała:
 — Czekają nas nowe kłopoty, drogi Arturze! Może filiżankę kawy?
 — Nie! — burknąłem, pytając zaraz: — Nowe?
 — Tak, te oto właśnie! — powiedziała, podając mi paczkę listów. — Musimy ustalić postępowanie, nie odstępując już potem na krok od powziętej decyzji. Czy mam zostać wprowadzona w towarzystwo, czy nie?