Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/126

 — Byłem w Jacht-Klubie.
 — A rezultat?...
 Dobyłem garść banknotów.
 — Miałeś pan szczęście! A szanowna małżonka... jak zawsze, czaruje?
 — Nie, kupuje, jak zawsze.
 — Jesteś pan dowcipny.
 — To istotna prawda. Wybiera właśnie toaletę na bal hrabiny Ignacjew.
 — Ocho! Płyniecie państwo tedy z wielkim prądem! — powiedział z miną pożądliwą. — Może i ja tam będę.
 — Tak?
 — To znaczy, o ile car raczy zaszczycić bal obecnością swoją.
 W tej chwili, jakiś płochliwy, niemiły trwożny wyraz ściganego zwierzęcia, odbił się w tłustej twarzy małego człowieczka.
 — I pan także nie wyglądasz świetnie! — zauważyłem.
 — To prawda! — przyznał. — Powiem panu w zaufaniu, że wyczerpuje mnie bardzo nieustanny strach i podniecenie, związane ze sta­nowiskiem mojem. Mam wrażenie, iż jestem chłopcem, któremu polecono oganiać kawał mięsa od much. Ale jest ich bardzo dużo i pewnego, pięknego poranku mógłbym nie dostrzec jednej, a wówczas...
 — Mięso ucierpiałoby? — przerwałem.