Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/127

 — I chłopiec także! — odparł, wzruszając komicznie ramionami, po chwili zaś powiedział:
 — Przed kilku laty doznał wasz prezydent Garfield nieszczęśliwego wypadku, wszak prawda?
 — Tak! — odrzekłem. — Został zamordowany.
 — Cicho! Nie wyrażaj się pan tak otwarcie! Co się potem stało z waszyngtońskim prezydentem policji?
 — Nic. O ile wiem został nawet dalej w urzędzie.
 — Nic? O jakże miło być u was prezydentem policji! Wy, Amerykanie jesteście narodem wielkim! U nas byłoby to zgoła niemożliwe. Tutaj obowiązuje zasada: daj głowę zbrodniarza, albo swoją własną! — westchnął, potem zaś dodał bezpośrednio: — Muszę już iść... zbyt wiele cięży na mnie... od przyjazdu nie rozbierałem się jeszcze.
 — O tak! — przyznałem. — Nocy ubiegłej widziałem kawałek pańskiej roboty.
 — Doprawdy? Gdzie? — rzucił tonem pytania i podejrzenia jednocześnie. — Co pan wiesz o robocie mojej?
 W odpowiedzi, opowiedziałem mu to, na co patrzyliśmy obaj z Borysem, wracając o świcie z Jacht-Klubu.