Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/161

lić admonicji, zapewne z powodu kufrów, nieprawdaż?
 Za chwilę była u mego boku, pytając:
 — Cóż takiego?
 — Chodźmy do siebie! — odrzekłem.
 Poszła, bez słowa sprzeciwu.
 — Proszę obejrzeć rzeczy swoje! — powiedziałem, gdyśmy byli na miejscu. — Mam wrażenie, iż je przetrząsano.
 — Tak jest, w czasie nieobecności mojej! — odrzekła, rozejrzawszy się spiesznie.
 — Czy nie było tam czegoś, co mogło zdradzić?
 — Nic. Nie bój się pan. Jeszcze przed wyjazdem z Paryża kazałam poznaczyć każdą sztukę bielizny. Patrz pan!
 Podniosła w górę garść batystów i koronek, co mi napędziło krwi do serca, i przekonałem się ze zdumieniem, że wszędzie widniał inicjał mej rzeczywistej żony L. M. L.
 — Nie było papierów?
 — Nie! Wszystko, co się odnosi do sprawy, mam w głowie.
 — Co za przebiegłość!
 — Oczywiście! — odparła spokojnie. — Ale co panu nasunęło myśl rewizji?
 Opowiedziawszy spotkanie z Mlle de Launay, dodałem:
 — Jak pani widzi, gruchanie z Saszą zrobiło pani drugą nieprzyjaciółkę.