Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/163

której oczy rozbłysły radośnie, gdym wspomniał, że wyjeżdżamy nazajutrz. Przy tej sposobności zawiadomiłem Olgę, że żona doręczy jej przy pożegnaniu adres swej paryskiej krawcowej.
 — Paryskiej krawcowej? — zdziwiła się.
 — Łaskawa pani pamięta pewnie, że wyraziła życzenie dowiedzenia się tego adresu! — wtrąciła nagle guwernantka, zarumieniona po uszy.
 — Ach, rzeczywiście, teraz, gdy przypominasz to, pamiętam... pamiętam...
 — Dlatego pozwoliłam sobie prosić o to, imieniem łaskawej pani! — odrzekła Mlle de Launay.
 — Panna de Launay była nawet tak dobrą, że przybyła do naszego hotelu! — powiedziałem.
 — Eugenja, to dobre dziecko! — rzekła z uznaniem Olga.
 — To prawda! — potwierdziła Zosia, chcąc koniecznie wziąć udział w rozmowie. — Jest tu dopiero od dwu tygodni, a pokochała nas wszystkich, nawet tego nicponia Saszę...
 — Cicho bądź! — zawołała matka. — Nie wolno ci wyrażać się w ten sposób o kuzynie.
 — Któż naplótł dziecku tego rodzaju bredni? — spytał gniewnym tonem ojciec.
 Nastało milczenie, ja zaś pożegnałem się, przekonany już zupełnie, że Mlle de Launay przedsięwzięła wizytę w naszem mieszkaniu na własną