Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/18

 — Proszę, zaklinam! — ciągnęła dalej tonem głębokim, wspaniałym. — Nie zostawiaj mnie pan w rozpaczy! Muszę koniecznie przebyć granicę, a wszyscy uważają mnie już za żonę pańską. Nie spytano mnie nawet o paszport.
 — Za moją żonę? — rzuciłem bez tchu niemal.
 — Oczywiście! Starszy inspektor uważał mnie za pańską żonę. Jesteś pan ziomkiem moim... proszę mnie zabrać do Wilna, gdzie mąż mój złoży panu osobiście podziękowanie.
 Z trwogą dziecięcą przytuliła się do mnie. Doznałem oszołomienia, nerwy drżały, a serce biło młotem od tego dotknięcia. Nieraz już w ciągu dalekich podróży przychodziłem z pomocą pięknym kobietom.
 Coś w rodzaju wycia rosyjskiego urzędnika cłowego dało znak, bym się spieszył. Pakunki nasze leżały jeszcze na wysokim stole wykładanym blachą, a wszyscy niemal podróżni odeszli już.
 Pułkownik służbowy, zdążając do restauracji, rzucił przechodząc spojrzenie podziwu i po­żądliwości na uroczą postać u mego boku, szepcąc do siebie:
 — Urocza Amerykanka!
 — Nie opuścisz pan chyba rodaczki swej w tego rodzaju kłopocie! Doprawdy, myślę, że zaaresztowanoby mnie! — dodała tonem niewinnym, drżąc ze strachu.