Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/201

nością śmierci własnej, ja zaś nie zamierzam popełnić samobójstwa.
 — Czemże jest twe marne życie w porównaniu z wolnością dziewięćdziesięciu miljonów? — szepnęła, oczy jej rozelśniły śmiertelną błyskawicą i wykrzyknęła: — O jakże cię nienawidzę!
 Zmusiłem ją do wypicia więcej jeszcze kawy i wzięcia beladonny, potem zaś wyszedłem, wiedząc, że przyszła do siebie i będzie milczała wobec innych, choćby miała obrzucać mnie wyrzutami.
 Teraz otwarłem swą sypialnię, gdziem zastał guwernantkę w nastroju strachu i troski.
 — Puść mnie pan! — wykrzyknęła. — Muszę koniecznie wracać do domu.
 — Przedtem odpowiesz mi pani na kilka pytań — rzekłem — i zawrzemy małą ugodę.
 — Nie, nie, nie mogę zwłóczyć ni chwili. Gdy Weleccy zauważą mą nieobecność, stracę miejsce, a to ściągnie niezadowolenie barona Friedricha, który mnie tam umieścił.
 — W jakimże celu umieścił panią u Weleckich?
 Zawahała się.
 — Odpowiadaj pani! — krzyknąłem.
 — Stało się to, o ile wiem, na życzenie księżny Palicyn, która chciała mieć dowód niewierności Saszy wobec narzeczonej. Śle-