Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/202

dziłam go i przy tej okazji pokochałam. Jest tak czarujący, tak nieodporny, że... — załamała ręce, ja zaś dorzuciłem z gniewem — że pani sama jesteś obecnie dowodem dla barona Friedricha.
 — Nie zatrzymuj mnie pan już! Nie mogę zostać dłużej! — zawołała desperacko.
 — Przedewszystkiem zawrzemy ze sobą mały układ! — oświadczyłem. — Godzę się puścić panią, nie oddając w ręce policji pod warunkiem, że mnie zawiadomisz niezwłocznie o każdym podejrzanym kroku Saszy, skiero­wanym przeciw czci żony mojej.
 — Chętnie! — wykrzyknęła rozpacznie. — Zarówno ze względu na pana, jak i samą siebie!
 Otwarłem drzwi, puściłem ją, zaś wróciwszy do Heleny, zastałem ją chorą jeszcze, trapioną nudnościami i brakiem oddechu, ale już rozsądną i pełną planów zemsty.
 Uradowało mnie to, gdyż miałem teraz pewność, że siła opjum pokonana została przez masaż nienawiści zaciekłej Francuzki.