Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/218

 — Obawiam się! — odrzekła. — Był zbyt jakoś zdziwiony! — potem szepnęła mi w ucho nagle: — Ktoby mógł, zdaniem pańskiem, spowodować jego niedowierzanie względem mnie?
 Odparłem, że nie wiem, ale uznałem za stosowne opowiedzieć jej moje nocne spotkanie Mlle de Launay.
 — Nie myślę, by to miało jakiś związek! — odrzekła. — Ta dziewczyna jest poprostu zazdrosna o Saszę, podobnie zresztą jak i pan... o tego Moskala? — roześmiała się, dodając: — Może przyda mi się jeszcze na coś ta panna Eugenja! — potem zaczęła rozpakowywać rzeczy.
 Wpół godziny potem wpadli Sasza i księżna Palicyn.
 — Byłem przy pociągu! — wykrzyknął oficer. — Chciałem was pożegnać, ale Bogu dzięki dowiedziałem się, żeście nie odjechali...
 — A teraz, — przerwała mu księżna — proszę, bądźcie państwo razem z nami w teatrze Michajłowskim. Trochę rozrywki zrobi dobrze obojgu, nie wyglądacie bowiem zbyt wesoło.
 — O, nie! — odparłem. — Pielęgniarstwo nie oddziaływa na mnie korzystnie.
 — A rola chorej nie jest specjalnością moją! — dodała Helena z uśmiechem.
 — A więc zgoda! Przybędziecie! — zawołał Sasza. — Nie przyjmuję odmowy od krewnych.