Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/240

— Poproszę, by pan radca był łaskaw oddalić się na chwilę.
 Chciałem wyjść z krewniakiem, ale tłusta dłoń barona spoczęła na mem ramieniu.
 — Pan tu zostaniesz! — szepnął. — Pan jesteś mój!
 Serce mi bić przestało, chociaż byłem żywo zainteresowany rozmową, jaka miała nastąpić.
 Odzyskawszy mowę, chciała guwernantka opowiadać, ale baron przerwał:
 — Cicho! Odpowiadaj pani na pytania moje... ani słowa pozatem! Gdzie jest osoba, która przybyła tu za paszportem tego oto pana, jako żona jego?
 — Uciekła.
 — Uciekła? Boże wielki! Kiedy i dokąd?
 — Wczoraj nocą z Saszą Weleckim.
 — O której godzinie?
 — O siódmej.
 — Dokąd?
 — Tego nie wiem.
 — Czekajże pani! W czasie tak krótkim nie mogła ujść poza nasz rejon, to niemożliwe! — załamał ręce. — A gdyby jednak zdołała uciec! — Potem zawołał: — Telegrafista niech tu stanie zaraz! Prędko! Ujść nie mogła. Ejdkuny? Odległość zbyt wielka. Kronsztad strzeżony. Jedno jest tylko miejsce, którędy mogła opuścić Rosję, to znaczy Wyborg! — zadzwo-