Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/249

 W dwie godziny potem opuściłem wraz z żoną Petersburg pociągiem o pierwszej, pod nad­zorem policji, mając rozkaz nie mówić z nikim. Mimo to podróż pozostawiła miłe wrażenie, miłe wspomnienie, bowiem wyrwałem się ze szponów śmierci. Z przyjemnością słuchałem zapewnień żony, że mnie nigdy już nie puści samego do Petersburga, oraz jej wyklinań pod adresem policji rosyjskiej.
 Przez całą drogę jechał tym samym pocią­giem baron Friedrich i sam odstawił nas do gra­nicy. W Ejdkunach pożegnał mnie słowami:
 — Kochany pułkowniku, Rosja nie jest krajem dla pana!
 — Zgadzam się w zupełności z panem, drogi baronie!
 — Dziwny z pana człowiek! — zauważył. — Dużobym dał zato, gdybyś wstąpił do po­licji naszej i służył pode mną.
 — Nie! Dziękuję! — odrzekłem, śmiejąc się.
 — Ach! — rzucił, klepiąc mnie po ramieniu. — Czy wiesz pan, pułkowniku, że jesteś skoń­czonym głupcem, który miewa atoli czasem jasne chwile. Bądź pan zdrów!