Strona:R. Henryk Savage - Moja oficjalna żona.djvu/251

 — Pst! — szepnąłem. — Wrócę za parę minut.
 Zawiodłem żonę, która nie wiedziała, co mogę mieć do czynienia z tym podejrzanie wygląda­jącym człowiekiem i umieściwszy ją starannie w loży, rzekłem:
 — Przebacz na chwilę. Wrócę niedługo.
 — Dokądże idziesz?
 — Na dole czeka pewien pan...
 — Pan?
 — Ano więc, człowiek jeśli wolisz... Muszę się z nim rozmówić.
 — Idzie pewnie o wsparcie?
 — Tak, to znaczy po części. Sądzę, że chce, bym mu wyrobił posadę.
 Rzekłszy to, zeszedłem, czując wielką niechęć do tej sprawy. Ten człowiek, z gruntu zły, bez sumienia, który, jak mi mówiono, został haniebnie zdegradowany i wyrzucony z Jacht-Klubu, a majątek jego skonfiskowano, ten człowiek, znający całkowitą prawdę, miał mnie w ręku. Gdyby uczynił wzmiankę wobec Laury... Boże wielki!
 Gdym doń podszedł, zauważył:
 — Nie masz pan, widzę, ochoty mówić ze mną?
 — Tak jest — odparłem. — Skądżebym zresztą miał ją mieć?
 — Ale ja muszę koniecznie pomówić z panem!